Cała seria na profilu Narodowy Instytut Architektury i Urbanistyki.
środa, 21 lutego 2024
Polska - Japonia
Wizyta japońskiego księcia Yasuhiko Asaka w Polsce (październik 1925 r.). Japoński książę Yasuhiko Assaka (trzeci z lewej na pierwszym planie) w towarzystwie wojewody krakowskiego Władysława Kowalikowskiego, wiceprezydenta Krakowa Witolda Ostrowskiego oraz nierozpoznanych cywilów i wojskowych podczas zwiedzania Wawelu.
Japoński książę Yasuhiko Asaka (z prawej w jasnym płaszczu) w towarzystwie witających go osób przed dworcem w Warszawie. Widoczni m.in.: szef Protokołu Dyplomatycznego MSZ Stefan Przeździecki (pierwszy z lewej) i generał Daniel Konarzewski (pierwszy z prawej).
Wieczór polsko-japoński w siedzibie Polskiego Towarzystwa Artystycznego (12 lutego 1934 r.). W pierwszym rzędzie wśród gości widoczny poseł nadzwyczajny i minister pełnomocny Japonii w Polsce Nabubumi Ito (piąty z lewej) z małżonką (czwarta z lewej).
Warszawa - nowa architektura
Ministerstwo Robót Publicznych przy ulicy Chałubińskiego w Warszawie.
Dom ogniskowo-noclegowy dla bezdomnych chłopców Towarzystwa Ognisk dla Młodzieży przy ul. Wolność 14 w Warszawie (kwiecień 1935 r.).
Warszawa - blok mieszkalny przy ulicy Sewerynów.
Warszawa - garaż samochodowy przy ul. Obożnej (wrzesień 1938 r.).
Warszawa - budowa przy ul. Prądzyńskiego na wprost ul. Brylowskiej (lipiec 1928 r.).
Warszawa - budynek przy przy ul. Nowy Świat 6 w Warszawie będącego siedzibą szkół powszechnych nr 40, 45, 46 i 101 (24 listopada 1938 r.).
Warszawa - fragment ulicy Ludnej.
wtorek, 20 lutego 2024
Bolesław Hryniewiecki
Bolesław Hryniewiecki - botanik, profesor Uniwersytetu Warszawskiego,
dyrektor Ogrodu Botanicznego w Warszawie.
Bolesław Leon Hryniewiecki (ur. 20 lutego 1875 w Międzyrzecu Podlaskim, zm. 13 lutego 1963 w Brwinowie) – polski botanik, historyk botaniki i pedagog.
W 1892 r. ukończył rosyjskie Gimnazjum Męskie w Lublinie i rozpoczął studia przyrodnicze na Cesarskim Uniwersytecie Warszawskim. W 1894 r. za udział w manifestacji ku czci Jana Kilińskiego został usunięty z uczelni, uwięziony i wywieziony w głąb Rosji, do guberni tulskiej. Objęty amnestią, trafił do Dorpatu, gdzie ukończył studia matematyczno przyrodnicze. Działał w organizacjach patriotycznych (takich jak m.in. Koło Młodzieży Polskiej). W 1904 r. uzyskał tytuł docenta botaniki. W latach 1914–1919 był dyrektorem ogrodu botanicznego w Odessie, od 1915 r. jako profesor. Tam działał w instytucjach polonijnych, jak Polska Macierz Szkolna czy Dom Polski, przewodnicząc Radzie Organizacji Polskich w Odessie. Poczynając od roku 1900 odbył szereg podróży naukowo-badawczych na Ural, Kaukaz i do Armenii.
W 1919 wrócił do Warszawy i został profesorem systematyki i geografii roślin na Uniwersytecie Warszawskim oraz dyrektorem ogrodu botanicznego. W kadencji 1926/1927 był rektorem UW.
II wojnę światową przeżył w Brwinowie. Ogród Botaniczny UW był wówczas zamknięty. Po wojnie wrócił na uczelnię, gdzie wykładał do roku 1957, a na emeryturę odszedł w roku 1960.
Od 1921 r. był członkiem korespondentem Polskiej Akademii Umiejętności; współpracownikiem (od 1931 członek) Komisji Fizjograficznej PAU; członkiem (od 1931) Komisji Historii Medycyny i Nauk Matematyczno-Przyrodniczych PAU i (od 1950) Komisji Nauk Rolniczo-Leśnych PAU.
Był jednym z założycieli i wieloletnim prezesem oraz członkiem honorowym Polskiego Towarzystwa Botanicznego, a także Ligi Ochrony Przyrody (od 1929 r. prezes). Był redaktorem „Archiwum Nauk Biologicznych” i „Planta Polonica”, a od 1951 członkiem Polskiej Akademii Nauk.
Znany był jako znakomity pedagog łączący zainteresowania botaniczne z humanistycznymi. Był jednym z pionierów i wybitnych działaczy ochrony przyrody w Polsce oraz przyczynił się do utworzenia parków narodowych – tatrzańskiego i świętokrzyskiego.
Odznaczony został Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski (1930), a w 1951 – mimo, że to niższa klasa – Krzyżem Oficerski tegoż Orderu[3]. W 1932 otrzymał estoński Order Krzyża Orła III klasy.
Żonaty z Janiną z Koźniewskich, ojciec Jerzego Hryniewieckiego.
W 1892 r. ukończył rosyjskie Gimnazjum Męskie w Lublinie i rozpoczął studia przyrodnicze na Cesarskim Uniwersytecie Warszawskim. W 1894 r. za udział w manifestacji ku czci Jana Kilińskiego został usunięty z uczelni, uwięziony i wywieziony w głąb Rosji, do guberni tulskiej. Objęty amnestią, trafił do Dorpatu, gdzie ukończył studia matematyczno przyrodnicze. Działał w organizacjach patriotycznych (takich jak m.in. Koło Młodzieży Polskiej). W 1904 r. uzyskał tytuł docenta botaniki. W latach 1914–1919 był dyrektorem ogrodu botanicznego w Odessie, od 1915 r. jako profesor. Tam działał w instytucjach polonijnych, jak Polska Macierz Szkolna czy Dom Polski, przewodnicząc Radzie Organizacji Polskich w Odessie. Poczynając od roku 1900 odbył szereg podróży naukowo-badawczych na Ural, Kaukaz i do Armenii.
W 1919 wrócił do Warszawy i został profesorem systematyki i geografii roślin na Uniwersytecie Warszawskim oraz dyrektorem ogrodu botanicznego. W kadencji 1926/1927 był rektorem UW.
II wojnę światową przeżył w Brwinowie. Ogród Botaniczny UW był wówczas zamknięty. Po wojnie wrócił na uczelnię, gdzie wykładał do roku 1957, a na emeryturę odszedł w roku 1960.
Od 1921 r. był członkiem korespondentem Polskiej Akademii Umiejętności; współpracownikiem (od 1931 członek) Komisji Fizjograficznej PAU; członkiem (od 1931) Komisji Historii Medycyny i Nauk Matematyczno-Przyrodniczych PAU i (od 1950) Komisji Nauk Rolniczo-Leśnych PAU.
Był jednym z założycieli i wieloletnim prezesem oraz członkiem honorowym Polskiego Towarzystwa Botanicznego, a także Ligi Ochrony Przyrody (od 1929 r. prezes). Był redaktorem „Archiwum Nauk Biologicznych” i „Planta Polonica”, a od 1951 członkiem Polskiej Akademii Nauk.
Znany był jako znakomity pedagog łączący zainteresowania botaniczne z humanistycznymi. Był jednym z pionierów i wybitnych działaczy ochrony przyrody w Polsce oraz przyczynił się do utworzenia parków narodowych – tatrzańskiego i świętokrzyskiego.
Odznaczony został Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski (1930), a w 1951 – mimo, że to niższa klasa – Krzyżem Oficerski tegoż Orderu[3]. W 1932 otrzymał estoński Order Krzyża Orła III klasy.
Żonaty z Janiną z Koźniewskich, ojciec Jerzego Hryniewieckiego.
Profesor Bolesław Hryniewiecki.
Bolesław Hryniewiecki.
poniedziałek, 19 lutego 2024
Reklamy Kodaka
Reklama z 1932 r.
Reklama z 1933 roku.
Reklama ze "Światowida" (22 maja 1937 r.).
Ruch Narodowy - Gabriela Balicka - Iwanowska
Gabriela Balicka-Iwanowska (ur. 16 maja 1871 w Warszawie, zm. 19 lutego 1962 w Krakowie) – polska doktor botaniki, polityk, posłanka na Sejm Ustawodawczy oraz I, II i III kadencji w II RP z ramienia Związku Ludowo-Narodowego oraz Stronnictwa Narodowego.
Pochodziła z rodziny ziemiańskiej z Podlasia, była córką Antoniego i Sybilli Iwanowskich. Szkołę średnią ukończyła w Warszawie w 1889. Następnie w latach 1889–1893 studiowała na Wydziale Przyrodniczym Uniwersytetu w Genewie. Na tej uczelni pod kierunkiem botanika Roberta Chodat'a uzyskała stopień naukowy doktora w 1893 na podstawie pracy Contribution a l'étude anatomique et systématique du genre Iris et des genres voisins. Od 1893 roku była członkiem Ligi Narodowej.
W latach 90. XIX wieku prowadziła badania naukowe w Monachium. W okresie pracy zagranicą prowadziła różne badania z zakresu anatomii i cytologii roślin, publikując m.in. rozprawę o rozwoju woreczka zalążkowego u zrostopłatkowych (Flora 1899). Wyniki swych badań publikowała w wydawnictwach PAU w latach 1903–1906.
Po tym okresie przeniosła się do Krakowa, gdzie w latach 1902–1906 współpracowała z Emilem Godlewskim (seniorem). W latach 1906–1911 prowadziła na Wydziale Rolniczym TKN (późniejsza SGGW) w Warszawie początkowo kursy, później wykłady z fizjologii roślin.
Podczas I wojny światowej kierowała seminarium dla nauczycielek ludowych Towarzystwa Ochrony Kobiet. W 1919 jako jedna z pierwszych posłanek zasiadła w Sejmie Ustawodawczym. Mandat poselski sprawowała w latach 1919–1935, pracowała w Komisjach Konstytucyjnej i Oświatowej.
Ostatnie lata swojego życia spędziła w Krakowie. Była żoną pisarza i działacza politycznego Zygmunta Balickiego.
niedziela, 18 lutego 2024
Prasówka - 18 lutego
ilustrowany Kurier Codzienny, 18 lutego 1939 r.
ilustrowany Kurier Codzienny, 18 lutego 1939 r.
ilustrowany Kurier Codzienny, 18 lutego 1939 r.
Filmy - "Księżna Łowicka"
Film "Księżna Łowicka" (1932 r.). Jadwiga Smosarska jako Joanna Grudzińska (3. z lewej), Kazimierz Jarocki (2. z lewej), Witold Kuncewicz (1. z prawej) i nierozpoznani aktorzy w jednej ze scen filmu.
Film "Księżna Łowicka" (1932 r.). Stefan Jaracz jako Wielki Książę Konstanty (w środku) w jednej ze scen filmu. Przed nim stoją od lewej: Kazimierz Jarocki, Bolesław Mierzejewski, Witold Kuncewicz, Jan Szymański jako generał Koruta i Aleksander Zelwerowicz jako Broniec, marszałek zamku.
Film "Księżna Łowicka" (1932 r.). Książę konstanty ze sztabem
na dziedzińcu pałacu Potockich.
Film "Księżna Łowicka" (1932). Jedna ze scen filmu - żołnierze
na dziedzińcu Pałacu Potockich.
Film "Księżna Łowicka" (1932 r.). Wacław Pawłowski jako adiutant, porucznik Szkaradowski (1. z prawej), Lucjan Żurowski jako generał Gendze (2. z prawej), Juliusz Łuszczewski jako szpieg Makrot (3 z prawej) i nierozpoznany aktor w jednej ze scen filmu.
Film "Księżna Łowicka" (1932 r.). Wanda Jarszewska jako Honoratka (2. z lewej)
i nierozpoznane aktorki w jednej ze scen filmu.
Film "Księżna Łowicka" (1932). Stanisław Gruszczyński jako poeta Alojzy Szczygieł (stoi z lewej), Artur Socha jako Piotr Wysocki (siedzi na prawo od Stanisława Gruszczyńskiego) i nierozpoznani aktorzy w jednej ze scen filmu.
sobota, 17 lutego 2024
Gdynia cz. I
Handlowe powiązania Gdańska i Gdyni.
Czechosłowacka mapa z 1935 r.
Gdynia. Ulica 10 Lutego u zbiegu z ulicą 3 Maja.
Widok gmachu Zakładu Ubezpieczeń Społecznych i kawiarni Bałtyk.
Gdynia - fragment ulicy 10-go Lutego. Po prawej stronie wejście
do kawiarni Bałtyk (sierpień 1938 r.).
Gdynia - nowoczesne bloki mieszkalne.
Subskrybuj:
Posty (Atom)
-
Polska piechota w 1939 r. Od lewej: kapral w mundurze garnizonowym, major w mundurze polowym, szeregowy w oporządzeniu polowym, szeregowy w ... -
Zniszczenia wojenne w budynkach na terenie Rzeczypospolitej (stan na styczeń 1923 r.). Źródło
